نمی خواستم شعرهایم تلخ باشد

نمی‌دانست- یا نمی توانست باور کند- که روزی

خورشید فراموش شده، می‌دمید

طاقچه‌های برف، می‌پوسیدند

دانه‌ها از خواب می‌پریدند

ذره‌های کوچک زندگی

در نارنجی‌ها و سبز‌های روشن می درخشیدند

کسی او را از سایه‌اش می‌شناخت

کسی او را می‌یافت

حتی اگر رفته بود تا دورترین آبی‌های جهان

تا ساکت ترین خیابان‌های سفید

تا بربادرفته‌ترین نشانی‌ها.